PKK’nin fesih kararının ardından süren tartışmaların düşündürdükleri:
Bu meseleden dolayı, 50 yıldır zarar görmemiş, bedel ödememiş; siyasi duruşları, sosyoekonomik koşulları ne olursa olsun hiçbir Kürt aile yoktur. Onların bir kısmının “Madem sonuç bu olacaktı, neden bu bedeller ödendi?” sorusunu sormaları da anlaşılabilir bir durum.
“Ne getirdi, ne götürdü?” sorularını tartışmaktan daha doğal ne olabilir? Daha on yıllarca, belki yüzyıllarca tartışılacak bu konu.
Ama eğri oturup doğru konuşalım; silahla, çatışmayla bir yere varılamayacağı toplumun bütün kesimlerce kabul edilmiş bir realitedir.
Savaş söz konusu olduğunda işin içine bin bir türlü kirli oyun giriyor. Bunu en iyi Kürtler bilir çünkü en büyük bedeli ödeyen onlar. Dolayısıyla yaşadığımız gelişmeler olumludur. Şimdi artık Kürt siyasetinin ve devletin önünde doğru yönetilmesi gereken bir süreç var.
Bu süreçte Kürtlerin samimi olmamasını gerektirecek bir sebep yok. Devleti de samimi olmaya yönlendiren iç ve dış faktörler var. Nedir bu iç faktör? Hayatın her alanında var olan, Türkiye’yi seven ve ona candan bağlı ama kendini eşit vatandaş hissetme yönünde sorun gören çok ciddi ölçüde Kürt varlığı. Çünkü bu durum, ülkenin ihtiyacı olan toplumsal sinerji oluşması önünde engel.
Dış faktör; dışarıdaki Kürt siyasetinin “Türkiye’den umudu kesip”, başka güç odaklarıyla ilişki geliştirme potansiyelinin yarattığı kaygılar.
Şunu artık herkes bilmeli: Kürtlerin gücü silahtan gelmiyor. Kürtlerin gücü, sayılarından, bilinçlerinden, kültür ve geleneklerinden, tarihlerinden, siyasi bilinçlerinden ve üzerinde yaşadıkları toprakların gerçek sahibi olmalarından geliyor. Silah, bu potansiyelin sosyo-kültürel ve siyasi haklar elde etmesi önünde bir engel teşkil ediyordu. Türkiye ortak vatanımızdır sözü, suni bir söylem değil, tarihî bir gerçekliktir.
Türkiye’nin, Türkler, Kürtler ve üzerinde yaşayan diğer halkların ortak vatanı olmasından rahatsızlık duyan; bu duygu ve bilincin oturması önünde engel olan, silahların bırakılmasından rahatsız olan kesimlerin olduğunu görüyoruz.
İlle bir bahane bulacaklar ya, şimdi de tutturmuşlar “Lozan” diye. “Kürtler Sevr istiyorlar” diye.
Unutmayın: Kürtler Sevr’den büyüktür. Potansiyel olarak Türkiye de Lozan’dan büyük.
“Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az.”
Diğer taraftan böyleleri hep vardı ve olacak da. Çünkü bunlar ideolojik olarak kandan, gerilimden besleniyorlar. Bunların istedikleri PKK’nin silah bırakması değildi; tam tersi, o durumu kullanarak Kürtlerin maddî, manevî, siyasî ve kültürel olarak imha edilmesi süreci yürütülmesiydi. Bunlar, silah ortadayken nasıl “siyaset yapacaklarını” biliyorlar. Ama silahsız bir ortamda kendilerini nasıl bir Kürt realitesinin beklediğini tam olarak algılayamıyorlar. Panik halleri ondan. Devlet aklı ve genelde Türkiye’de yaşayan herkesin, özelde Kürtlerin haklarını savunan Kürt siyaseti samimi bir şekilde süreci yönetecektir. Böyle olduğu takdirde de, şahsî veya küçük siyasî kaygıları uğruna süreci baltalamaya çalışan hiçbir güç başarılı olamayacaktır.
Bu arada, süreç bağlamında, Türkiye’nin geleceği açısından tehlike barındırdığı anlamında samimi kaygıları olan kesimler de tabii ki var, olması da normal. Onlarla da yapıcı bir iletişim içinde olunması zaruridir.
Unutmayalım: Nasıl ki Sn. Özel “Kürtler sorunum var” diyorsa, bu ülkede “Kürt sorunu vardır” diyorsa; Kürt siyasî liderleri “Türkler, gelecekte ülkenin toprak bütünlüğü açısından tehlike görüyorum” dediğinde bu durumu görmezden gelme durumunda olamayız.
Silahların sustuğu bir ortamda, bütün bu çekincelerin üzerinde el birliğiyle gelineceğine dair inanç ve azmimizi korumalıyız.
